"Widzę, jak w moim sercu rozjaśnia się trawa. W łące widzę te praźródła, z których rodzi się mleko, krew, mięso i sierść."
Tadeusz Nowak, „Obcoplemienna ballada”
Łąki, lasy i sadzawki. Soczyste owoce, beztroskie chwile, zapach chleba. Szmaciana lalka na ręku, spojrzenie starej sąsiadki zza płotu, jej chytry uśmiech. Na jeziorze zielone rzęsy, pod niebem przemijanie, oczekiwanie, przygotowanie do drogi. Mlecze zmieniają się w dmuchawce. Wszystko cichnie, gaśnie, zastyga. Wciąż żyje.
Widzę, jak w moim sercu rozjaśnia się trawa. W łące widzę te praźródła, z których rodzi się mleko, krew, mięso i sierść.
Tadeusz Nowak, „Obcoplemienna ballada”
Łąki, lasy i sadzawki. Soczyste owoce, beztroskie chwile, zapach chleba. Szmaciana lalka na ręku, spojrzenie starej sąsiadki zza płotu, jej chytry uśmiech. Na jeziorze zielone rzęsy, pod niebem przemijanie, oczekiwanie, przygotowanie do drogi. Mlecze zmieniają się w dmuchawce. Wszystko cichnie, gaśnie, zastyga. Wciąż żyje.
Widzę, jak w moim sercu rozjaśnia się trawa. W łące widzę te praźródła, z których rodzi się mleko, krew, mięso i sierść.
Tadeusz Nowak, „Obcoplemienna ballada”
Łąki, lasy i sadzawki. Soczyste owoce, beztroskie chwile, zapach chleba. Szmaciana lalka na ręku, spojrzenie starej sąsiadki zza płotu, jej chytry uśmiech. Na jeziorze zielone rzęsy, pod niebem przemijanie, oczekiwanie, przygotowanie do drogi. Mlecze zmieniają się w dmuchawce. Wszystko cichnie, gaśnie, zastyga. Wciąż żyje.
"Widzę, jak w moim sercu rozjaśnia się trawa. W łące widzę te praźródła, z których rodzi się mleko, krew, mięso i sierść."
Tadeusz Nowak, „Obcoplemienna ballada”
Łąki, lasy i sadzawki. Soczyste owoce, beztroskie chwile, zapach chleba. Szmaciana lalka na ręku, spojrzenie starej sąsiadki zza płotu, jej chytry uśmiech. Na jeziorze zielone rzęsy, pod niebem przemijanie, oczekiwanie, przygotowanie do drogi. Mlecze zmieniają się w dmuchawce. Wszystko cichnie, gaśnie, zastyga. Wciąż żyje.
"Widzę, jak w moim sercu rozjaśnia się trawa. W łące widzę te praźródła, z których rodzi się mleko, krew, mięso i sierść."
Tadeusz Nowak, „Obcoplemienna ballada”
Łąki, lasy i sadzawki. Soczyste owoce, beztroskie chwile, zapach chleba. Szmaciana lalka na ręku, spojrzenie starej sąsiadki zza płotu, jej chytry uśmiech. Na jeziorze zielone rzęsy, pod niebem przemijanie, oczekiwanie, przygotowanie do drogi. Mlecze zmieniają się w dmuchawce. Wszystko cichnie, gaśnie, zastyga. Wciąż żyje.
"Widzę, jak w moim sercu rozjaśnia się trawa. W łące widzę te praźródła, z których rodzi się mleko, krew, mięso i sierść."
Tadeusz Nowak, „Obcoplemienna ballada”
Łąki, lasy i sadzawki. Soczyste owoce, beztroskie chwile, zapach chleba. Szmaciana lalka na ręku, spojrzenie starej sąsiadki zza płotu, jej chytry uśmiech. Na jeziorze zielone rzęsy, pod niebem przemijanie, oczekiwanie, przygotowanie do drogi. Mlecze zmieniają się w dmuchawce. Wszystko cichnie, gaśnie, zastyga. Wciąż żyje.
"Widzę, jak w moim sercu rozjaśnia się trawa. W łące widzę te praźródła, z których rodzi się mleko, krew, mięso i sierść."
Tadeusz Nowak, „Obcoplemienna ballada”
Łąki, lasy i sadzawki. Soczyste owoce, beztroskie chwile, zapach chleba. Szmaciana lalka na ręku, spojrzenie starej sąsiadki zza płotu, jej chytry uśmiech. Na jeziorze zielone rzęsy, pod niebem przemijanie, oczekiwanie, przygotowanie do drogi. Mlecze zmieniają się w dmuchawce. Wszystko cichnie, gaśnie, zastyga. Wciąż żyje.
"Widzę, jak w moim sercu rozjaśnia się trawa. W łące widzę te praźródła, z których rodzi się mleko, krew, mięso i sierść."
Tadeusz Nowak, „Obcoplemienna ballada”
Łąki, lasy i sadzawki. Soczyste owoce, beztroskie chwile, zapach chleba. Szmaciana lalka na ręku, spojrzenie starej sąsiadki zza płotu, jej chytry uśmiech. Na jeziorze zielone rzęsy, pod niebem przemijanie, oczekiwanie, przygotowanie do drogi. Mlecze zmieniają się w dmuchawce. Wszystko cichnie, gaśnie, zastyga. Wciąż żyje.
"Widzę, jak w moim sercu rozjaśnia się trawa. W łące widzę te praźródła, z których rodzi się mleko, krew, mięso i sierść."
Tadeusz Nowak, „Obcoplemienna ballada”
Łąki, lasy i sadzawki. Soczyste owoce, beztroskie chwile, zapach chleba. Szmaciana lalka na ręku, spojrzenie starej sąsiadki zza płotu, jej chytry uśmiech. Na jeziorze zielone rzęsy, pod niebem przemijanie, oczekiwanie, przygotowanie do drogi. Mlecze zmieniają się w dmuchawce. Wszystko cichnie, gaśnie, zastyga. Wciąż żyje.
"Widzę, jak w moim sercu rozjaśnia się trawa. W łące widzę te praźródła, z których rodzi się mleko, krew, mięso i sierść."
Tadeusz Nowak, „Obcoplemienna ballada”
Łąki, lasy i sadzawki. Soczyste owoce, beztroskie chwile, zapach chleba. Szmaciana lalka na ręku, spojrzenie starej sąsiadki zza płotu, jej chytry uśmiech. Na jeziorze zielone rzęsy, pod niebem przemijanie, oczekiwanie, przygotowanie do drogi. Mlecze zmieniają się w dmuchawce. Wszystko cichnie, gaśnie, zastyga. Wciąż żyje.
"Widzę, jak w moim sercu rozjaśnia się trawa. W łące widzę te praźródła, z których rodzi się mleko, krew, mięso i sierść."
Tadeusz Nowak, „Obcoplemienna ballada”
Łąki, lasy i sadzawki. Soczyste owoce, beztroskie chwile, zapach chleba. Szmaciana lalka na ręku, spojrzenie starej sąsiadki zza płotu, jej chytry uśmiech. Na jeziorze zielone rzęsy, pod niebem przemijanie, oczekiwanie, przygotowanie do drogi. Mlecze zmieniają się w dmuchawce. Wszystko cichnie, gaśnie, zastyga. Wciąż żyje.
"Widzę, jak w moim sercu rozjaśnia się trawa. W łące widzę te praźródła, z których rodzi się mleko, krew, mięso i sierść."
Tadeusz Nowak, „Obcoplemienna ballada”
Łąki, lasy i sadzawki. Soczyste owoce, beztroskie chwile, zapach chleba. Szmaciana lalka na ręku, spojrzenie starej sąsiadki zza płotu, jej chytry uśmiech. Na jeziorze zielone rzęsy, pod niebem przemijanie, oczekiwanie, przygotowanie do drogi. Mlecze zmieniają się w dmuchawce. Wszystko cichnie, gaśnie, zastyga. Wciąż żyje.
"Widzę, jak w moim sercu rozjaśnia się trawa. W łące widzę te praźródła, z których rodzi się mleko, krew, mięso i sierść."
Tadeusz Nowak, „Obcoplemienna ballada”
Łąki, lasy i sadzawki. Soczyste owoce, beztroskie chwile, zapach chleba. Szmaciana lalka na ręku, spojrzenie starej sąsiadki zza płotu, jej chytry uśmiech. Na jeziorze zielone rzęsy, pod niebem przemijanie, oczekiwanie, przygotowanie do drogi. Mlecze zmieniają się w dmuchawce. Wszystko cichnie, gaśnie, zastyga. Wciąż żyje.
"Widzę, jak w moim sercu rozjaśnia się trawa. W łące widzę te praźródła, z których rodzi się mleko, krew, mięso i sierść."
Tadeusz Nowak, „Obcoplemienna ballada”
Łąki, lasy i sadzawki. Soczyste owoce, beztroskie chwile, zapach chleba. Szmaciana lalka na ręku, spojrzenie starej sąsiadki zza płotu, jej chytry uśmiech. Na jeziorze zielone rzęsy, pod niebem przemijanie, oczekiwanie, przygotowanie do drogi. Mlecze zmieniają się w dmuchawce. Wszystko cichnie, gaśnie, zastyga. Wciąż żyje.
"Widzę, jak w moim sercu rozjaśnia się trawa. W łące widzę te praźródła, z których rodzi się mleko, krew, mięso i sierść."
Tadeusz Nowak, „Obcoplemienna ballada”
Łąki, lasy i sadzawki. Soczyste owoce, beztroskie chwile, zapach chleba. Szmaciana lalka na ręku, spojrzenie starej sąsiadki zza płotu, jej chytry uśmiech. Na jeziorze zielone rzęsy, pod niebem przemijanie, oczekiwanie, przygotowanie do drogi. Mlecze zmieniają się w dmuchawce. Wszystko cichnie, gaśnie, zastyga. Wciąż żyje.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
Anthony de Mello w jednej ze swoich bajek opowiedział historię pewnego biskupa ze Stanów Zjednoczonych, który złożył wizytę w małym miasteczku. Po uroczystej kolacji z prezydentem rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji. Biskup był przekonany, że jest on już bliski, prezydent uważał, że ludzkość stoi na progu nowych odkryć. Wysnuł on tezę, że za pół wieku ludzie nauczą się latać. Rozbawiło to biskupa, który wykrzyknął: „Bzdury, mój drogi człowieku! Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów”. Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur – przyszłych wynalazców pierwszego samolotu.
"Świat zobaczyć w Ziarenku Piasku
Niebo w Dzikiej Roślinie
Nieskończoność uchwycić w ręku
A Wieczność w godzinie"
William Blade, „Wróżby niewinności”
Oblicze świata, oblicze człowieka. Supozycja tożsamości, suma emocji, gromada lęków, spojrzeń, a w każdym inne światło. Otoczenie, które przenika zmysły i inspiruje. To stamtąd wyłaniają się, jedna po drugiej, osobliwe postaci. Gabinet twarzy i cieni – wyobrażony, wyreżyserowany i namalowany, by mnożyć interpretacje.
"Świat zobaczyć w Ziarenku Piasku
Niebo w Dzikiej Roślinie
Nieskończoność uchwycić w ręku
A Wieczność w godzinie"
William Blade, „Wróżby niewinności”
Oblicze świata, oblicze człowieka. Supozycja tożsamości, suma emocji, gromada lęków, spojrzeń, a w każdym inne światło. Otoczenie, które przenika zmysły i inspiruje. To stamtąd wyłaniają się, jedna po drugiej, osobliwe postaci. Gabinet twarzy i cieni – wyobrażony, wyreżyserowany i namalowany, by mnożyć interpretacje.
"Świat zobaczyć w Ziarenku Piasku
Niebo w Dzikiej Roślinie
Nieskończoność uchwycić w ręku
A Wieczność w godzinie"
William Blade, „Wróżby niewinności”
Oblicze świata, oblicze człowieka. Supozycja tożsamości, suma emocji, gromada lęków, spojrzeń, a w każdym inne światło. Otoczenie, które przenika zmysły i inspiruje. To stamtąd wyłaniają się, jedna po drugiej, osobliwe postaci. Gabinet twarzy i cieni – wyobrażony, wyreżyserowany i namalowany, by mnożyć interpretacje.
"Świat zobaczyć w Ziarenku Piasku
Niebo w Dzikiej Roślinie
Nieskończoność uchwycić w ręku
A Wieczność w godzinie"
William Blade, „Wróżby niewinności”
Oblicze świata, oblicze człowieka. Supozycja tożsamości, suma emocji, gromada lęków, spojrzeń, a w każdym inne światło. Otoczenie, które przenika zmysły i inspiruje. To stamtąd wyłaniają się, jedna po drugiej, osobliwe postaci. Gabinet twarzy i cieni – wyobrażony, wyreżyserowany i namalowany, by mnożyć interpretacje.
"Świat zobaczyć w Ziarenku Piasku
Niebo w Dzikiej Roślinie
Nieskończoność uchwycić w ręku
A Wieczność w godzinie"
William Blade, „Wróżby niewinności”
Oblicze świata, oblicze człowieka. Supozycja tożsamości, suma emocji, gromada lęków, spojrzeń, a w każdym inne światło. Otoczenie, które przenika zmysły i inspiruje. To stamtąd wyłaniają się, jedna po drugiej, osobliwe postaci. Gabinet twarzy i cieni – wyobrażony, wyreżyserowany i namalowany, by mnożyć interpretacje.
"Świat zobaczyć w Ziarenku Piasku
Niebo w Dzikiej Roślinie
Nieskończoność uchwycić w ręku
A Wieczność w godzinie"
William Blade, „Wróżby niewinności”
Oblicze świata, oblicze człowieka. Supozycja tożsamości, suma emocji, gromada lęków, spojrzeń, a w każdym inne światło. Otoczenie, które przenika zmysły i inspiruje. To stamtąd wyłaniają się, jedna po drugiej, osobliwe postaci. Gabinet twarzy i cieni – wyobrażony, wyreżyserowany i namalowany, by mnożyć interpretacje.
"Świat zobaczyć w Ziarenku Piasku
Niebo w Dzikiej Roślinie
Nieskończoność uchwycić w ręku
A Wieczność w godzinie"
William Blade, „Wróżby niewinności”
Oblicze świata, oblicze człowieka. Supozycja tożsamości, suma emocji, gromada lęków, spojrzeń, a w każdym inne światło. Otoczenie, które przenika zmysły i inspiruje. To stamtąd wyłaniają się, jedna po drugiej, osobliwe postaci. Gabinet twarzy i cieni – wyobrażony, wyreżyserowany i namalowany, by mnożyć interpretacje.
"Świat zobaczyć w Ziarenku Piasku
Niebo w Dzikiej Roślinie
Nieskończoność uchwycić w ręku
A Wieczność w godzinie"
William Blade, „Wróżby niewinności”
Oblicze świata, oblicze człowieka. Supozycja tożsamości, suma emocji, gromada lęków, spojrzeń, a w każdym inne światło. Otoczenie, które przenika zmysły i inspiruje. To stamtąd wyłaniają się, jedna po drugiej, osobliwe postaci. Gabinet twarzy i cieni – wyobrażony, wyreżyserowany i namalowany, by mnożyć interpretacje.
"Świat zobaczyć w Ziarenku Piasku
Niebo w Dzikiej Roślinie
Nieskończoność uchwycić w ręku
A Wieczność w godzinie"
William Blade, „Wróżby niewinności”
Oblicze świata, oblicze człowieka. Supozycja tożsamości, suma emocji, gromada lęków, spojrzeń, a w każdym inne światło. Otoczenie, które przenika zmysły i inspiruje. To stamtąd wyłaniają się, jedna po drugiej, osobliwe postaci. Gabinet twarzy i cieni – wyobrażony, wyreżyserowany i namalowany, by mnożyć interpretacje.
"Świat zobaczyć w Ziarenku Piasku
Niebo w Dzikiej Roślinie
Nieskończoność uchwycić w ręku
A Wieczność w godzinie"
William Blade, „Wróżby niewinności”
Oblicze świata, oblicze człowieka. Supozycja tożsamości, suma emocji, gromada lęków, spojrzeń, a w każdym inne światło. Otoczenie, które przenika zmysły i inspiruje. To stamtąd wyłaniają się, jedna po drugiej, osobliwe postaci. Gabinet twarzy i cieni – wyobrażony, wyreżyserowany i namalowany, by mnożyć interpretacje.
"Świat zobaczyć w Ziarenku Piasku
Niebo w Dzikiej Roślinie
Nieskończoność uchwycić w ręku
A Wieczność w godzinie"
William Blade, „Wróżby niewinności”
Oblicze świata, oblicze człowieka. Supozycja tożsamości, suma emocji, gromada lęków, spojrzeń, a w każdym inne światło. Otoczenie, które przenika zmysły i inspiruje. To stamtąd wyłaniają się, jedna po drugiej, osobliwe postaci. Gabinet twarzy i cieni – wyobrażony, wyreżyserowany i namalowany, by mnożyć interpretacje.
"Świat zobaczyć w Ziarenku Piasku
Niebo w Dzikiej Roślinie
Nieskończoność uchwycić w ręku
A Wieczność w godzinie"
William Blade, „Wróżby niewinności”
Oblicze świata, oblicze człowieka. Supozycja tożsamości, suma emocji, gromada lęków, spojrzeń, a w każdym inne światło. Otoczenie, które przenika zmysły i inspiruje. To stamtąd wyłaniają się, jedna po drugiej, osobliwe postaci. Gabinet twarzy i cieni – wyobrażony, wyreżyserowany i namalowany, by mnożyć interpretacje.
"Świat zobaczyć w Ziarenku Piasku
Niebo w Dzikiej Roślinie
Nieskończoność uchwycić w ręku
A Wieczność w godzinie"
William Blade, „Wróżby niewinności”
Oblicze świata, oblicze człowieka. Supozycja tożsamości, suma emocji, gromada lęków, spojrzeń, a w każdym inne światło. Otoczenie, które przenika zmysły i inspiruje. To stamtąd wyłaniają się, jedna po drugiej, osobliwe postaci. Gabinet twarzy i cieni – wyobrażony, wyreżyserowany i namalowany, by mnożyć interpretacje.
"Świat zobaczyć w Ziarenku Piasku
Niebo w Dzikiej Roślinie
Nieskończoność uchwycić w ręku
A Wieczność w godzinie"
William Blade, „Wróżby niewinności”
Oblicze świata, oblicze człowieka. Supozycja tożsamości, suma emocji, gromada lęków, spojrzeń, a w każdym inne światło. Otoczenie, które przenika zmysły i inspiruje. To stamtąd wyłaniają się, jedna po drugiej, osobliwe postaci. Gabinet twarzy i cieni – wyobrażony, wyreżyserowany i namalowany, by mnożyć interpretacje.
"Świat zobaczyć w Ziarenku Piasku
Niebo w Dzikiej Roślinie
Nieskończoność uchwycić w ręku
A Wieczność w godzinie"
William Blade, „Wróżby niewinności”
Oblicze świata, oblicze człowieka. Supozycja tożsamości, suma emocji, gromada lęków, spojrzeń, a w każdym inne światło. Otoczenie, które przenika zmysły i inspiruje. To stamtąd wyłaniają się, jedna po drugiej, osobliwe postaci. Gabinet twarzy i cieni – wyobrażony, wyreżyserowany i namalowany, by mnożyć interpretacje.
"Świat zobaczyć w Ziarenku Piasku
Niebo w Dzikiej Roślinie
Nieskończoność uchwycić w ręku
A Wieczność w godzinie"
William Blade, „Wróżby niewinności”
Oblicze świata, oblicze człowieka. Supozycja tożsamości, suma emocji, gromada lęków, spojrzeń, a w każdym inne światło. Otoczenie, które przenika zmysły i inspiruje. To stamtąd wyłaniają się, jedna po drugiej, osobliwe postaci. Gabinet twarzy i cieni – wyobrażony, wyreżyserowany i namalowany, by mnożyć interpretacje.
"Świat zobaczyć w Ziarenku Piasku
Niebo w Dzikiej Roślinie
Nieskończoność uchwycić w ręku
A Wieczność w godzinie"
William Blade, „Wróżby niewinności”
Oblicze świata, oblicze człowieka. Supozycja tożsamości, suma emocji, gromada lęków, spojrzeń, a w każdym inne światło. Otoczenie, które przenika zmysły i inspiruje. To stamtąd wyłaniają się, jedna po drugiej, osobliwe postaci. Gabinet twarzy i cieni – wyobrażony, wyreżyserowany i namalowany, by mnożyć interpretacje.
"Świat zobaczyć w Ziarenku Piasku
Niebo w Dzikiej Roślinie
Nieskończoność uchwycić w ręku
A Wieczność w godzinie"
William Blade, „Wróżby niewinności”
Oblicze świata, oblicze człowieka. Supozycja tożsamości, suma emocji, gromada lęków, spojrzeń, a w każdym inne światło. Otoczenie, które przenika zmysły i inspiruje. To stamtąd wyłaniają się, jedna po drugiej, osobliwe postaci. Gabinet twarzy i cieni – wyobrażony, wyreżyserowany i namalowany, by mnożyć interpretacje.
"Świat zobaczyć w Ziarenku Piasku
Niebo w Dzikiej Roślinie
Nieskończoność uchwycić w ręku
A Wieczność w godzinie"
William Blade, „Wróżby niewinności”
Oblicze świata, oblicze człowieka. Supozycja tożsamości, suma emocji, gromada lęków, spojrzeń, a w każdym inne światło. Otoczenie, które przenika zmysły i inspiruje. To stamtąd wyłaniają się, jedna po drugiej, osobliwe postaci. Gabinet twarzy i cieni – wyobrażony, wyreżyserowany i namalowany, by mnożyć interpretacje.
"Świat zobaczyć w Ziarenku Piasku
Niebo w Dzikiej Roślinie
Nieskończoność uchwycić w ręku
A Wieczność w godzinie"
William Blade, „Wróżby niewinności”
Oblicze świata, oblicze człowieka. Supozycja tożsamości, suma emocji, gromada lęków, spojrzeń, a w każdym inne światło. Otoczenie, które przenika zmysły i inspiruje. To stamtąd wyłaniają się, jedna po drugiej, osobliwe postaci. Gabinet twarzy i cieni – wyobrażony, wyreżyserowany i namalowany, by mnożyć interpretacje.
"Świat zobaczyć w Ziarenku Piasku
Niebo w Dzikiej Roślinie
Nieskończoność uchwycić w ręku
A Wieczność w godzinie"
William Blade, „Wróżby niewinności”
Oblicze świata, oblicze człowieka. Supozycja tożsamości, suma emocji, gromada lęków, spojrzeń, a w każdym inne światło. Otoczenie, które przenika zmysły i inspiruje. To stamtąd wyłaniają się, jedna po drugiej, osobliwe postaci. Gabinet twarzy i cieni – wyobrażony, wyreżyserowany i namalowany, by mnożyć interpretacje.
"Świat zobaczyć w Ziarenku Piasku
Niebo w Dzikiej Roślinie
Nieskończoność uchwycić w ręku
A Wieczność w godzinie"
William Blade, „Wróżby niewinności”
Oblicze świata, oblicze człowieka. Supozycja tożsamości, suma emocji, gromada lęków, spojrzeń, a w każdym inne światło. Otoczenie, które przenika zmysły i inspiruje. To stamtąd wyłaniają się, jedna po drugiej, osobliwe postaci. Gabinet twarzy i cieni – wyobrażony, wyreżyserowany i namalowany, by mnożyć interpretacje.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
Ważka nieważka, koń migdałowy, mosiężne figury i żeliwne głowy.
WAGNER [...] za chwilę coś wielkiego się stanie!
MEFISTOFELES No, cóż takiego?
WAGNER Robię człowieka.
Johann Wolfgang von Goethe, „Faust”
O pobudki postaw pytanie. O te, które pchnęły starego Wagnera, ucznia doktora Fausta, aby tchnąć życie w homunkulusa. Tę niezdarną, pomarszczoną istotkę o wielkiej inteligencji, która tak usilnie pragnęła stać się człowiekiem. Może to kuzyn lalki? Czy lalka widzi, czy słyszy, czy czuje? Czy zaklęty w niej człowiek, czy kopia człowieka?
WAGNER [...] za chwilę coś wielkiego się stanie!
MEFISTOFELES No, cóż takiego?
WAGNER Robię człowieka.
Johann Wolfgang von Goethe, „Faust”
O pobudki postaw pytanie. O te, które pchnęły starego Wagnera, ucznia doktora Fausta, aby tchnąć życie w homunkulusa. Tę niezdarną, pomarszczoną istotkę o wielkiej inteligencji, która tak usilnie pragnęła stać się człowiekiem. Może to kuzyn lalki? Czy lalka widzi, czy słyszy, czy czuje? Czy zaklęty w niej człowiek, czy kopia człowieka?
WAGNER [...] za chwilę coś wielkiego się stanie!
MEFISTOFELES No, cóż takiego?
WAGNER Robię człowieka.
Johann Wolfgang von Goethe, „Faust”
O pobudki postaw pytanie. O te, które pchnęły starego Wagnera, ucznia doktora Fausta, aby tchnąć życie w homunkulusa. Tę niezdarną, pomarszczoną istotkę o wielkiej inteligencji, która tak usilnie pragnęła stać się człowiekiem. Może to kuzyn lalki? Czy lalka widzi, czy słyszy, czy czuje? Czy zaklęty w niej człowiek, czy kopia człowieka?
WAGNER [...] za chwilę coś wielkiego się stanie!
MEFISTOFELES No, cóż takiego?
WAGNER Robię człowieka.
Johann Wolfgang von Goethe, „Faust”
O pobudki postaw pytanie. O te, które pchnęły starego Wagnera, ucznia doktora Fausta, aby tchnąć życie w homunkulusa. Tę niezdarną, pomarszczoną istotkę o wielkiej inteligencji, która tak usilnie pragnęła stać się człowiekiem. Może to kuzyn lalki? Czy lalka widzi, czy słyszy, czy czuje? Czy zaklęty w niej człowiek, czy kopia człowieka?
WAGNER [...] za chwilę coś wielkiego się stanie!
MEFISTOFELES No, cóż takiego?
WAGNER Robię człowieka.
Johann Wolfgang von Goethe, „Faust”
O pobudki postaw pytanie. O te, które pchnęły starego Wagnera, ucznia doktora Fausta, aby tchnąć życie w homunkulusa. Tę niezdarną, pomarszczoną istotkę o wielkiej inteligencji, która tak usilnie pragnęła stać się człowiekiem. Może to kuzyn lalki? Czy lalka widzi, czy słyszy, czy czuje? Czy zaklęty w niej człowiek, czy kopia człowieka?
WAGNER [...] za chwilę coś wielkiego się stanie!
MEFISTOFELES No, cóż takiego?
WAGNER Robię człowieka.
Johann Wolfgang von Goethe, „Faust”
O pobudki postaw pytanie. O te, które pchnęły starego Wagnera, ucznia doktora Fausta, aby tchnąć życie w homunkulusa. Tę niezdarną, pomarszczoną istotkę o wielkiej inteligencji, która tak usilnie pragnęła stać się człowiekiem. Może to kuzyn lalki? Czy lalka widzi, czy słyszy, czy czuje? Czy zaklęty w niej człowiek, czy kopia człowieka?
WAGNER [...] za chwilę coś wielkiego się stanie!
MEFISTOFELES No, cóż takiego?
WAGNER Robię człowieka.
Johann Wolfgang von Goethe, „Faust”
O pobudki postaw pytanie. O te, które pchnęły starego Wagnera, ucznia doktora Fausta, aby tchnąć życie w homunkulusa. Tę niezdarną, pomarszczoną istotkę o wielkiej inteligencji, która tak usilnie pragnęła stać się człowiekiem. Może to kuzyn lalki? Czy lalka widzi, czy słyszy, czy czuje? Czy zaklęty w niej człowiek, czy kopia człowieka?
WAGNER [...] za chwilę coś wielkiego się stanie!
MEFISTOFELES No, cóż takiego?
WAGNER Robię człowieka.
Johann Wolfgang von Goethe, „Faust”
O pobudki postaw pytanie. O te, które pchnęły starego Wagnera, ucznia doktora Fausta, aby tchnąć życie w homunkulusa. Tę niezdarną, pomarszczoną istotkę o wielkiej inteligencji, która tak usilnie pragnęła stać się człowiekiem. Może to kuzyn lalki? Czy lalka widzi, czy słyszy, czy czuje? Czy zaklęty w niej człowiek, czy kopia człowieka?
WAGNER [...] za chwilę coś wielkiego się stanie!
MEFISTOFELES No, cóż takiego?
WAGNER Robię człowieka.
Johann Wolfgang von Goethe, „Faust”
O pobudki postaw pytanie. O te, które pchnęły starego Wagnera, ucznia doktora Fausta, aby tchnąć życie w homunkulusa. Tę niezdarną, pomarszczoną istotkę o wielkiej inteligencji, która tak usilnie pragnęła stać się człowiekiem. Może to kuzyn lalki? Czy lalka widzi, czy słyszy, czy czuje? Czy zaklęty w niej człowiek, czy kopia człowieka?
WAGNER [...] za chwilę coś wielkiego się stanie!
MEFISTOFELES No, cóż takiego?
WAGNER Robię człowieka.
Johann Wolfgang von Goethe, „Faust”
O pobudki postaw pytanie. O te, które pchnęły starego Wagnera, ucznia doktora Fausta, aby tchnąć życie w homunkulusa. Tę niezdarną, pomarszczoną istotkę o wielkiej inteligencji, która tak usilnie pragnęła stać się człowiekiem. Może to kuzyn lalki? Czy lalka widzi, czy słyszy, czy czuje? Czy zaklęty w niej człowiek, czy kopia człowieka?
WAGNER [...] za chwilę coś wielkiego się stanie!
MEFISTOFELES No, cóż takiego?
WAGNER Robię człowieka.
Johann Wolfgang von Goethe, „Faust”
O pobudki postaw pytanie. O te, które pchnęły starego Wagnera, ucznia doktora Fausta, aby tchnąć życie w homunkulusa. Tę niezdarną, pomarszczoną istotkę o wielkiej inteligencji, która tak usilnie pragnęła stać się człowiekiem. Może to kuzyn lalki? Czy lalka widzi, czy słyszy, czy czuje? Czy zaklęty w niej człowiek, czy kopia człowieka?
WAGNER [...] za chwilę coś wielkiego się stanie!
MEFISTOFELES No, cóż takiego?
WAGNER Robię człowieka.
Johann Wolfgang von Goethe, „Faust”
O pobudki postaw pytanie. O te, które pchnęły starego Wagnera, ucznia doktora Fausta, aby tchnąć życie w homunkulusa. Tę niezdarną, pomarszczoną istotkę o wielkiej inteligencji, która tak usilnie pragnęła stać się człowiekiem. Może to kuzyn lalki? Czy lalka widzi, czy słyszy, czy czuje? Czy zaklęty w niej człowiek, czy kopia człowieka?
Prace powstają techniką własną za pomocą rąk i wyobraźni. Pomocna bywa również cierpliwość, chłodna głowa i gorący zapał, wsparcie rodziny i zdrowy rozsądek, a także aromatyczna kawa w ilości większej niż zdoła zaparzyć jednorazowo standardowy ekspres.
Do malowania używam farb renomowanych firm: Rembrandt, Van Dyck, Astra. Blejtram zwykle wykonuję samodzielnie, ze starannie wyselekcjonowanego drewna sosnowego. Płótno lniane zagruntowuję według własnej receptury, wykorzystując wyłącznie naturalne składniki, bez dodatków polimerów i akryli. Wszystkie prace są werniksowane. Obrazy nie mają zamalowanych boków, przeważnie nie są oprawione.
Batik - ręczna technika malowania rozgrzanym woskiem na płótnie, a następnie wielokrotnego farbowania wybranych fragmentów tkaniny. Każdy batik powstaje w jednym egzemplarzu i jest niepowtarzalny. Wykonany jest na cienkim płótnie, przy użyciu farb bardzo dobrej jakości - nie wyblaknie nawet po wielu latach. Efektownie prezentuje się oprawiony za szkłem lub podświetlony.
Prace są wykonywane w technologii "na wosk tracony": najpierw wyrzeźbione w materiale miękkim (wosk), a następnie odlane z mosiądzu i poddane obróbce końcowej. Technika ta jest niezwykle czasochłonna i wymaga sporych nakładów finansowych (koszt materiału + odlewu). Każda praca powstaje tylko w jednym egzemplarzu.
Prace powstają w technice własnej.
Wszystkie prace powstają tylko w jednym egzemplarzu, według mojego pomysłu i projektu. Wykonywane są ręcznie, z wykorzystaniem kamieni szlachetnych/półszlachetnych, srebra próby 925 oraz najwyższej jakości materiałów dodatkowych.
Co nowego?
Uff, po ponad roku wytężonej pracy w glinie, gipsie, żywicy i metalu wszystkie czternaście stacji Drogi Krzyżowej oddane :) Zapraszam do obejrzenia zdjęć w dziale GALERIA lub na żywo w kościele pw. Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny w Białymstoku. Przede mną kolejne wyzwanie, któremu poświęcę kilkanaście najbliższych miesięcy: ołtarz do kościoła. Prace w toku...
Równolegle z pracą nad ołtarzem powstaje nowy cykl rzeźb z mosiądzu. Wykonane Ptasiek, Kiwi, Pies (foto w GALERII) oraz Bullterier. Do odlewu przygotowany Słoń w Butach, w fazie projektów Syrena :) Może w 2014 roku uda się zrobić z tego wystawę...
Moja wizja plus pomysły/realizacja Webidea i Wielki Owocowy Koktajl o nazwie www.olszanska.pl zaserwowany :) Wielkie dzięki, ekipo z Webidea! Chętnych zapraszam do
wyrażania opinii na Facebooku :) Uwaga! Wyjątkowo nieprzychylne opinie mogą zostać usunięte przez moderatora ;)
Nie ma lepszego sposobu na powitanie niż uśmiech, dlatego z tego miejsca uśmiecha się do Ciebie Basia Olszańska-Żywalewska. Jeśli już trafiłeś do mojej wirtualnej pracowni, to będzie dla mnie prawdziwą przyjemnością zatrzymać Cię tutaj na dłużej. Parę słów o sobie niezbędne jest po to, abyśmy lepiej się poznali.
Urodziłam się w 1975 roku w Łapach, pięknym miasteczku w malowniczym sercu Podlasia nad rzeką Narew. Formalnie jestem artystą plastykiem, ale urzędowy język nie jest akurat tym, który najlepiej przystaje do mojej pracy – od samego początku sprzężonej z kreacją i sztuką. W 1995 roku zostałam szczęśliwą absolwentką Liceum Sztuk Plastycznych w Supraślu (zakres specjalności: formy użytkowe, specjalizacja: snycerstwo). Następnym krokiem były studia na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku (specjalizacja: medalierstwo i małe formy). Dyplom obroniłam w 2001 roku w pracowni rzeźby pod kierunkiem profesora Edwarda Sitka. Były to dobre lata nauki i zbierania bezcennych doświadczeń.
Rzeźbię, maluję, rysuję. Tworzę. Po moim domu biega dwójka wspaniałych szkrabów, Iga i Roch, które stanowią dla mnie inspirację, a także mąż Radek udzielający mi wsparcia marketingowego oraz... okulistycznego. W odwodzie pozostają Siestra i Śwagier, a powinniście wiedzieć, że ich nastroje potrafią skruszyć najtwardszą rzeźbę.
Przywołując jedną z „Myśli nieuczesanych” Leca: „Nie wyobrażajmy sobie siebie, bądźmy”, staję tu przed Wami i pozostaję do dyspozycji – gotowa do współpracy, dialogu i wymiany myśli. Wysłucham z radością każdej opinii i odpowiem na każde pytanie.
Widzę przerażające przestrzenie wszechświata, które mnie otaczają (...), widzę ze wszystkich stron same nieskończoności, które zamykają mnie niby atom.
Sztuka zaczyna się tutaj – w głowie. Pośrodku obrazu stoi człowiek. Dumny, zamyślony, czasem próżny, tajemniczy, wylewny albo udający kogoś innego. Na tle natury zdarza mu się postępować wbrew sobie, wpisywać się w formułę buntu, jego relacje ze światem stają się niezrozumiałe. Zwierzęcy instynkt walczy o prymat z wyrachowaniem, a może to tylko pozory?
To tam wybuduję swój dom – wskazuje palcem ów człowiek. W tym miejscu moje istnienie nabierze sensu – mówi. To jedno z miejsc we Wszechświecie, niepełne, być może oczekujące wypełnienia. Spójrz w tamtym kierunku.
Trzcina na wietrze. Najwątlejsza w przyrodzie, ale myśląca – tak mówił Pascal. Widzę człowieka – to on stanowi dla mnie źródło inspiracji. Zachwyca, choć jednocześnie – z perspektywy przytłaczającego świata i niezłomności natury – wciąż pozostaje mały i słaby. Gdzie jest jego miejsce? Jaki jest jego cel? Co on tutaj robi? Poszukując odpowiedzi na te pytania, kolekcjonuję twórcze myśli i przekładam je na język sztuki.
Specjalność: malarstwo, rzeźba, batik, rysunek (liczne prace wykonywane rozmaitymi technikami znajdują w kolekcjach sztuki w kraju i za granicą).
Działalność: przynależność do Związku Polskich Artystów Plastyków, założycielka i członek grupy młodych artystów „Grupa '75”.
Zajęcie zawodowe: od 2011 roku Pracownia Artystyczna, czyli stosy faktur za narzędzia i materiały do obróbki kamienia.
Inne zainteresowania: historia sztuki, podróże, film, literatura piękna, lalkarstwo, maszyny latające.
Jeżeli przejawiacie Państwo zainteresowanie moimi pracami
proszę o kontakt (cennik wysyłam na życzenie)
Chętnie też poznam Państwa
opinię na temat mojej
twórczości. Proszę wysłać
e-mail lub odwiedźcie
mój profil na
Facebooku
